Czy przeniesienie świata rzeczywistego do wirtualnego to na pewno dobry pomysł?
Główny bohater, Kenji, nie ma zbyt dobrych planów na te wakacje. Z braku konkretnych pomysłów, daje namówić się swojemu ziomblowi, Sakumie, na dorywczą pracę przy konserwacji systemu Oz. Dla niego to spoko opcja, ale jednak hormony buzują i chciałby mieć odrobinę więcej do czynienia z osobnikami płci przeciwnej. Zupełnym przypadkiem najpopularniejsza dziewczyna w szkole wpada do pokoju, w którym chłopcy oddawali się urokom pracy zarobkowej. Chciałaby zaoferować pracę polegającą na dotrzymaniu jej towarzystwa podczas jej zjazdu rodzinnego. Ale wypadki, które niebawem nastąpią w tej alternatywnej rzeczywistości świata Oz, nie pozwolą na spokojną egzystencję naszym bohaterom.
Ale, ale. Czym jest ów system? Jest to odpowiednik naszego ziemskiego Second Life. W tym wirtualnym świecie użytkownicy tworzą avatary ich reprezentujące, aby móc w nim prowadzić normalne życie. I przez to pojęcie mam na myśli załatwianie spraw urzędowych, i wiele innych. Dość powiedzieć że każda co większa firma, ma swoją reprezentację w tym uniwersum, a jak można przekonać się z mangi, ludzie poszli o wiele, wiele dalej w umieszczanie świata rzeczywistego we wcześniej wymienionym systemie. I wszystko by było fajnie, gdyby po tej krainie nie zaczął chodzić stwór imieniem Love Machine. Pochłania kolejne avatary w tym świecie wirtualnym, przejmując całkowitą kontrolę nad postaciami stworzonymi przez użytkowników i tworząc potężną wersję Katamari Damacy.
Po przeczytaniu pierwszych dwóch tomów byłem odrobinę zły na ten komiks. Akcja wydawała mi się odrobinę zbyt absurdalna (zwłaszcza motyw z babcią), a wyobrażenie świata wirtualnego odrobinę zbyt dziwaczne. Jednak po lekturze ostatniego, nie jestem w stanie wystawić takiej oceny. Postacie są raczej prosto skonstruowane, ale nie prostacko. Nadal czuć ich motywacje i zaangażowanie we wszystkie etapy walki z tym złym, jakieś rozterki, jakieś stare zaszłości, albo odkupienie win, to wszystko tu jest. I to podane dobrze, w wyważony sposób, przez co gdy odstawiłem swoje fochy na bok, cieszyłem się z fabuły jak dziecko z cukierków.
Wygląd postaci został zaprojektowany przez jednego z założycieli studia Gainax, Yoshiyuki Sadamoto, i z całą pewnością mogę powiedzieć że podobieństwo jest widoczne. O kinówkach mówi się że nie są najlepiej narysowane i parę innych przykrych rzeczy. Z mojej perspektywy rysunki w tym tytule są ładne, nie wybijają się jakoś ponad normę ani też nie szurają jakością po dnie. Przez te 3 tomy dużo się dzieje, i kadry też skutecznie oddają akcję.
To już kolejna krótka adaptacja jednej z bardziej cenionych animacji w ofercie Waneko. Mimo pewnych zgrzytów, mogę z czystym sumieniem polecić wam przeczytanie tej mangi. Jest zarówno dobrze narysowana, jak i jej fabuła bardzo mocno wciąga.
Za udostępnienie egzemplarza do recenzji dziękujemy Wydawnictwu Waneko.
Publikowanie komentarza